Κόκκινο Ρομάντζο (Το Παγκάκι)

Title: Κόκκινο Ρομάντζο (Το Παγκάκι)

Writer: Αλεξάντρ Γκέλμαν

Εκδότης: Δωδώνη (Μικρή Θεατρική Βιβλιοθήκη)

Ημερομηνία Έκδοσης: Φεβρουάριος 1996

Rating: 5 stars

“Πόσο καιρό γνωριζόμαστε, Βέρα; Τέσσερις ώρες την πρώτη φορά, και μια τώρα, σύνολο πέντε ώρες.- αυτό είναι όλο κι όλο το βιογραφικό μας ως τώρα, όσο για το μέλλον μας ένας Θεός ξέρει. Και μέσα σε πέντε ώρες εσύ θες όλη την αλήθεια, όχι μια αλήθεια, την αλήθεια.”

Οδησσός, Παρασκευή βράδυ, σε μια αποβάθρα του λιμανιού. Η Σοβιετική Ένωση βρίσκεται στα τελευταία της. Έξω από ένα καφέ στο τελωνείο, ανάμεσα σε ετερόκλητους ήχους από Ρώσικη μουσική και ροκ, και στον απόηχο του Σοβιετικού εθνικού ύμνου, δύο άνθρωποι συναντιούνται. Εκείνος κι Εκείνη. Ανώνυμοι, λοιπόν; Φαινομενικά όχι. Εκείνος είναι ο Φέντια, εκείνη η Βέρα. Πώς, όμως ξέρουμε ότι είναι αλήθεια;

“Η πόλη είναι θλιβερή, ανόητη και βρώμικη… βουλιάζουμε εδώ πέρα.”

Οι ίδιοι οι χαρακτήρες δεν ξέρουν. Κι αν ξέρουν, αποκρύπτουν. Κι ίσως να αποκρύπτουν γιατί η ταυτότητά τους δεν έχει καμία σημασία. Αυτό που ψάχνουν είναι αυτό που μετρά. Τι ψάχνουν, λοιπόν; Προέρχονται από κατακερματισμένες οικογένειες, σε μια κοινωνία που όλοι στρέφονται εναντίον όλων. Εκεί που δεν έχεις το δικαίωμα να χωρίσεις, αν είσαι φτωχός. Εκεί που το διαβατήριο σου ορίζει την ίδια σου την ύπαρξη.

Η συζήτηση τους θυμίζει ένα ζευγάρι που κρύβει τα συναισθήματα του γιατί δεν μπορεί να τα διαχειριστεί. Γιατί φοβάται αυτό που συμβαίνει ή αυτό που μπορεί να συμβεί. Ο Αλεξάντρ Γκέλμαν αποτυπώνει γλαφυρά, συγκινητικά, σκληρά ένα διάλογο που κρύβει αλήθειες τις οποίες ο καθένας μας θα ερμηνεύσει διαφορετικά. Μέσα από το “ξεφλούδισμα” των δύο προσώπων, βλέπουμε το ξεγύμνωμα μιας εποχής, μιας κοινωνίας και πάνω απ’ όλα της ανθρώπινης ανάγκης για συντροφιά. Και για το ψέμα. Και για την αλήθεια που θέλουμε να ακούσουμε κι εκείνη που δεν είμαστε ποτέ έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε.

Πολλοί θα έκαναν μια πολιτική ή κοινωνική ανάγνωση του έργου. Εγώ αρκούμαι σε αυτό που άγγιξε τη δική μου ψυχή. Την κραυγή για αγάπη ή έστω για μία φευγαλέα κατανόηση. Μια στιγμή στην οποία όλοι έχουμε καταφύγει για τους δικούς μας λόγους κάποια στιγμή στη ζωή μας.

Υπέροχη μετάφραση από την εξαιρετική Μάγια Λυμπεροπουλου, ένα ακόμη διαμάντι από τις εκδόσεις Δωδώνη.

“Μπάλωνα την ψυχή μου. Κουρελάκια ζωής μέσα μου. Καταλαβαίνεις; Αποθηκεύω απελπισία.”